๐๐๑ | บทคัดย่อว่าด้วยประวัติส่วนตัวของข้าพเจ้า

เจอถูกถามมาหลายครั้งจากหมู่เพื่อนผู้จู้จี้จุกจิกของผม
ว่าไอ้คำว่า "ซาฟิเร่" ที่ใช้อยู่นี่หมายถึงอะไร
ถามจริงๆเถอะครับ จะเป็นอะไรกันหนักหนา ก็แค่ชื่อ นามแฝง
มองดูก็รู้ว่าไม่ได้เอาภาษาบาลีมาตั้งเป็นชื่อเหมือนชื่อจริง
แล้วถามทำไมครับ

จริงๆแล้วที่ไม่อยากตอบ
ก็เพราะว่า ที่มาของชื่อนี้ น่าอายเกินไป
ตอนนั้นผมตกต้องอยู่ในมนตร์แห่งหนังสือเดลโทร่า
อันว่าด้วยอัญมณีล้ำค่าทั้งเจ็ดที่หายสาบสูญ
ช่วงนั้นผมบ้าอัญมณีมากเลยครับ
และศึกษาความเป็นไปและคุณสมบัติบางตัวของอัญมณีที่น่าสนใจอย่างขยันขันแข็ง
และแน่นอน ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้ว ก็แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยว่าผมจะไม่พบชื่ออัญมณีชนิดหนึ่งที่ชื่อว่า "แซฟไฟร์"
หรือในภาษาอังกฤษก็คือ sapphire นั่นล่ะ

ตอนแรกๆผมก็ไม่ต่างจากนักเล่นอินเทอร์เน็ตมือใหม่ทั่วๆไป คือชอบที่จะเปลี่ยนนามแฝงไปเรื่อยๆ และกระทำการที่ไม่ค่อยฉลาดและบอกถึงความไร้ประสบการณ์บนโลกไซเบอร์ เช่นการใช้ชื่อจริงเป็นยูสเซอร์เนมเป็นต้นว่าเช่นนั้น อย่างไรก็ดี มีวันหนึ่ง ผมเริ่มคิดว่าควรจะมีชื่อ ชื่อถาวรที่ใช้ไปตลอดปีสี่ล้านชาติสักที

ย้อนกลับไปตอนที่ผมเริ่มจำความได้
ผมเริ่มรู้ว่า เฮ้ย กูชื่อบอยนะ
แล้วกูก็ต้องร้องไห้หรือตะโกนถ้าหิว
ปวดขี้ให้กูราดเลย
แต่หลายคนคงจับพิรุธข้อความด้านบนนี้ได้ เพราะตอนนั้นช่างไร้เดียงสาจนไม่รู้จักคำว่า "กู" "มึง" หรือคำหยาบควยอื่นๆแน่นอน
ดังนั้นผมพูดปดครับ จริงๆแล้วผมจำอะไรไม่ได้เลย รู้แต่ว่า ผมชื่อบอย
ต่อมาเริ่มถามแม่ ชื่อจริงผมว่าอะไร เพราะเห็นชื่อพ่อชื่อแม่ วิลิศมาหราเหลือเกิน อยากมีชื่อแบบนั้นมั่ง
แม่ผมเลยสอนให้ผมเขียน
ออกมาประมาณนี้ (จริงๆลายมือยังติดอยู่ที่ฝาบ้านเก่าอยู่เลยมั้ง ถ้ายังไม่ลืมนะ)



รู้แค่นั้นพอ
ตัดมาที่ตรงก่อนหน้านี้เสีย
พอผมนึกอยากใช้อะไรที่มั่นคง
ก็นึกถึงความไม่นิยมในหมู่ยูสเซอร์เนมทั้งหลาย
ไม่ชอบใช้อะไรขึ้นต้นกันวะ
วิธีคิดแบบนี้ เป็นการคิดแบบพวกอยากแนวครับ ผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่แล้วตอนนี้
แต่เอาเถอะ คิดได้อยู่สามตัว คือ q x z
และ -- ฮ่าาย์ ~ แซฟไฟร์
เอสกับแซดมันออกเสียงคล้ายๆกันนี่หว่า
เอาเถอะ แล้วก็เปลี่ยนๆมันไปโดยไม่คิด
สมัครสมาชิกกับบอร์ดคอมไทย
แล้วก็ใช้ยูสเซอร์เนมอันนั้นตลอดมา

เริ่มเบื่อแล้วล่ะสิครับ แต่ไม่ใช่ คงไม่มีใครแม่งมานั่งอ่านบทคัดย่อน่าเบื่อเส็งเคร็งนี้หรอก

ตัดบทกลับมา ชีวิตในช่วงวัยเด็ก
ตอนนี้ถือว่าผ่านมาหลายปีแล้วนะ สมมุติว่าตอนนี้คือปัจจุบัน (เอ๊ะ ยังไง)
ผมเป็นนักเรียนระดับความสามารถปานกลางที่อยู่จังหวัดห่างไกลจากความเจริญ ที่เขาเรียกๆกันว่าจังหวัด "นครพนม"
ซึ่งเป็นจังหวัดที่ไกลสุดกู่ของภาคอีสาน
เพื่อนๆผมมักคิดว่าผมเก่งระดับเทพ
หรือไม่ก็คล้ายๆอย่างนั้นนั่นแหละ
แต่ผมคิดว่ามาตรฐานที่ใช้วัดนั้น มันคนละอย่างกัน
ด้วยโรงเรียนที่ห่างไกล ทำให้นักเรียนไร้ความกระตือรือร้น
โรงเรียนก็ไม่ต่างอะไร เหมือนกับถือว่านักเรียนฝ่ายที่ดีๆต้องมาเข้าทางนี้หมด เป็นโรงเรียนประจำจังหวัด
ไม่ทำงานอย่างที่ควรทำ ไม่ประสานงานการส่งการสอบอะไรมากมายนัก
สุดท้ายก็มีแต่ความว่างเปล่าในหัวสมอง
ไร้ึความคิด บั่นทอนสติปัญญา
ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่ผมรู้สึกและเกิดขึ้นภายในกะโหลกอันพอกพูนความหนาทุกวันๆของผม

ผมอยู่ ม.2 แล้ว
ปีหน้าผมจะขึ้น ม.3
ปีถัดไปจะขึ้น ม.4
ม.5
ม.6
มหาลัย
ประกอบอาชีพ

นั่น เส้นทางในอุดมคติของเกือบทุกคนที่อยากนั่งสุขเสวยเสบยสบายกับงานสบายๆที่ได้มาด้วยความยากลำบาก
และใช่ ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น
ยินดีเป็นอย่างยิ่งด้วย
ผมไม่อยากแนวดังเช่นความรู้สึกเหมือนตอนตั้งชื่อแล้ว

ทุกวันนี้ผมยังอายในการฉุกละหุกตั้งชื่อเพื่อการแนวของผม
และยังพยายามทำให้มันอ่านอย่างที่มันไม่ควรจะอ่านว่าอย่างนั้นอีก
โดยการทำให้มันอ่านว่า "ซาฟิเร่"

ทุกวันนี้ผมพยายามสร้างที่มาของคำนั้นใหม่
เช่นให้ z มาจากที่ว่ามันเป็นอักษรตัวสุดท้าย
ให้ a มาจากที่ว่ามันเป็นอักษรตัวแรก
fi เป็น Standard Ligature ที่สำคัญตัวหนึ่ง
ส่วน r และ e เป็นอักษรที่ปรากฏค่อนข้างบ่อย
6 เป็นเลขสมบูรณ์ คือตัวประกอบของมันทุกตัวยกเว้นตัวมันบวกกันแล้วได้ตัวของมันเอง

ทั้งที่ 6 ผมเลือกมาจากความชอบส่วนตัว และทั้งคำนั่นผมก็ไม่ได้มีที่มาเช่นนั้นสักหน่อย