๐๐๓ | บันไดที่ไม่สิ้นสุด

ผมไม่รู้ว่าทำไมผมต้องปีนขึ้นบันไดนี่
ตั้งแต่ผมจำความได้ ก็รู้เพียงแต่ว่าต้องปีนขึ้นไป ขึ้นไป ไม่รู้ว่าขั้นบันไดขั้นแรกอยู่ไหน และผมมาก้าวขึ้นบันไดนี้มาตั้งแต่เมื่อไร

ผมเหยียบขั้นบันไดขั้นต่อไป
เพื่อนที่ผมรู้จักที่ตามผมมาตะโกนร้องบอก "นั่น ลองนั่งหยุดพักดูได้แล้ว"
แต่ฉันไม่ยอมหยุดง่ายๆหรอก
ผมจะปีนต่อไป ต่อไป
เอาจุดหมายที่ตั้งไว้ ที่คนที่ไปได้สูงสุด

ค่อยๆก้าว ก้าว
ก้าวแล้ว ก้าวอีก
ระหว่างที่ยกขา
รู้สึกขาหนักเป็นตะกั่ว
เกาะราวบันได
มองดูป้ายบอกทาง

ผมอยู่ในจุดสูงพอสมควร
แต่ลองมองขึ้นไปบนบันไดข้างบนสิ
นั่นใคร คอยจ้วงเท้าเดินอยู่หน้าเรา

ก้าว
คิดอยู่ในใจ เมื่อไหร่การเดินทางนี้ที่ไม่สิ้นสุด จะจบสิ้น
ก้าวอีกครั้ง

ก้าวต่อไปเรื่อยๆ อีกหลายปีต่อมา
ถึงลานกว้างอันหนึ่งแล้ว
ตรงนี้เต็มไปด้วยผู้คนที่ประสบความสำเร็จมากมาย
หากแต่มันแออัด คับคั่ง
มองไม่เห็นใครเด่น

นั่น ยังมีบันไดอยู่อีกนี่
ยังมีแรง เดินต่อขึ้นไป
ขาหนักเหมือนตะกั่วเลย บันไดตรงนี้ไม่มีราวให้จับเหมือนกับที่ผ่านมา
แถมยังมีทางเลี้ยวเคี้ยวคดอีกด้วย ไม่มีป้ายบอกทางเหมือนกับที่ผ่านมา
ทุกก้าวที่เดินไปต้องระวัง

ก้าวต่อไปเรื่อยๆ เริ่มหมดแรง

ไอ้เงาตะคุ่มๆนั่นใครวะ แม่งขึ้นไปโคตรสูง
เฮ้ย มันขึ้นไปได้ กูก็ต้องขึ้นไปได้สิ
คิดเช่นนี้ แล้วก้าวเดินต่อไป

หมดแรงแล้ว หมดแรงแล้วจริงๆ
เอาธงมาปักไว้ เฮ้ย ตรงนี้กูเคยขึ้นมาถึงแล้วนะ
จากนั้นก็ร่วงหล่นบันไดไป

ชีวิตก็เปรียบเสมือนบันไดเช่นนั้นนั่นแหละ --