๐๐๖ | ขยันกับขี้เกียจ

ไอ้ตัวเหี้ยขี้เกียจ กับไอ้ควายขยันมันคุยกัน

"ไอ้สัตว์ มึงจะขยันไปทำพ่อมึง?" ไอ้ขี้เกียจกรนถามด้วยความขี้เกียจ
"ก็กูจะได้ได้ดีตอนโตไง สาดดด" ไอ้ขยันพูดเร็วฉิบหาย รีบกลับไปทำงานเหี้ยๆของมันต่อ
"ดีแล้วได้อะไร พ่อมึงสอน ชีวิตผูกติดกับไอ้ความขยันเหี้ยนี่หรือไงวะ"
ขยันตอบ "เออ พ่อกูไม่ได้สอนอย่างนี้ก็จริง แต่กูจะคิดอย่างนี้ มึงจะเป็นเหี้ยอะไรวะ"
ขี้เกียจโต้ "หรือไง แม่มึงสอน ?"
ขยันตอบ "พ่อหรือแม่กูสอน ก็ไม่เกี่ยวกับมึงนี่หว่า"
ขี้เกียจพูด "พอเถอะ ไอ้สวัสดิ์ แล้วงานที่มึงทำมาชาติกว่า แม่งเสร็จยังล่ะ"
"ยัง ... แล้วไงวะ"
"แล้วแม่งทันกำหนดมั้ย"
"ไม่ ... "
"แล้วมึงได้คะแนนมั้ยวะ"
"ไม่ ... หนักหัวพ่อมึง ?" ขยันสำรอก
"ไม่หรอก กูแค่รำคาญตา แม่งอุตส่าห์เฝ้าทำ เสือกไม่ได้ส่ง"
ขยันพูด "ยังไงกูก็ทำสุดความสามารถแล้วแหละ ไม่เหมือนมึง วันๆมีแต่นอน ไอ้สัตว์"
ขี้เกียจตอบ "เปล่า กูแค่ให้มึงดู กูทำอะไรให้เป็นศูนย์แล้วมาคูณศูนย์ได้ศูนย์ ส่วนมึงทำเป็นหมื่นล้านมาคูณศูนย์ก็ได้ผลลัพธ์เหมือนกู อันไหนเหนื่อยกว่ากันวะ"
ขยัน "ถึงของกูจะเหนื่อยกว่า กูก็ภูมิใจเว้ย"
ขี้เกียจ "กู -- ไม่ได้กินความภูมิใจเป็นอาหารว่ะ"
ขยันโต้ "นั่นก็เรื่องของมึง กูกิน"
ขี้เกียจ "กู -- กินข้าว แล้วมึงล่ะ ไม่กินเหรอ เห็นแม่งกินความภูมิใจ เกียรติยศ นั่งอยู่กับโต๊ะ กับงาน ไม่ได้กินข้าวกินปลา"
"ยังไงกูก็มีความพยายามล่ะวะ"
"พยายามไปแล้วแม่งได้อะไร"
"ช่างเหอะ กูขี้เกียจเถียง"
"โห เพิ่งเห็นมึงขี้เกียจครั้งแรกนะเนี่ย"
"กูก็เพิ่งเคยเห็นมึงขยันพูดครั้งนี้แหละว่ะ เห็นวันวันแม่งมีแต่กรน ไอ้เหี้ย" ขยันปิด

ซูมออกมาหน่อย เป็นหัวของเด็กชายคนหนึ่ง
งานกำลังกองท่วมหัวเขา
แล้วเขาก็เข้าใจ ว่าควรจะทำอะไรกับงานพวกนั้นดี