๐๒๗ | ปลายลิ้น

ยัดน้ำตาลเข้าปาก
ปลายลิ้นนั้นจึงซาบสิ้น กลิ่นรสหวาน
เปรียบดั่งคนคนหนึ่ง
ไม่ให้โอกาส ก็ไม่รู้ว่าเขาถนัดตรงไหน

ทุกวันฉันเฝ้าดูโลกหมุนไป
และหมุนมา

บางทีฉันเห็นอะไรที่คนอื่นไม่เห็น
บ้างคนอื่นก็เห็นอะไรที่ฉันไม่เห็น

วนเวียนเป็นวัฏอยู่เช่นนี้

มองไปที่ก้อนเมฆ
คนหลายร้อยหลายพัน หรืออาจจะหลายหมื่นคน
คงกำลังจับจ้องเมฆก้อนนี้อยู่เหมือนกัน

มนุษย์ไร้สิ่งอันใดให้ทำเช่นนั้นหรือ
ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะมีคนทำให้แล้ว

เราไม่ต้องเลี้ยงไก่้ไว้กินหรอก
มีคนเลี้ยงไว้ให้้อยู่แล้วนี่

ทุกอย่างก็เหมือนความจริง
แต่ความจริงเป็นสิ่งไม่จีรังยั่งยืนเช่นนั้นหรือ

คำกล่าวมากมายหลายอย่าง
"ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย"
มันเป็นความจริงหรือ

เมื่อไม่มีมนุษย์
ก็ไม่มีความจริง
เช่นนั้นใช่หรือไม่ใช่

จะไม่มีอะไรจริง อะไรเท็จ อะไรไม่ใช่ทั้งจริงและเท็จ
?

มนุษย์จินตนาการถึงจักรวาลที่ไม่มีมนุษย์ไม่ได้
เพราะมนุษย์มองจักรวาลออกไปโดยผ่านตาของมนุษย์
?

?
คำถามมากล้นทั่วโลก
เป็นคำถามของมนุษย์

เมื่อไม่มีมนุษย์ก็ไม่มีคำถาม
ไม่มีคำถามก็ไม่มีมนุษย์

มนุษย์อยู่ได้ด้วยคำถาม
ลองไปชิมน้ำตาลอีกครั้งสิ
มันหวานหรือเปล่า

ไม่หรอก มันเป็นอะไรที่ทำให้วิงเวียนมากกว่า
ว่าแล้วก็สลบไป

ตื่นขึ้นมาใหม่
พบกับโลกของมนุษย์
จักรวาลของมนุษย์

เช่นเดิม ?