๐๒๔ | อันว่าด้วยว่าว่าด้วยว่า

"มองดูท้องฟ้าที่ดารดาษอยู่ตรงหน้าสิ"
"บ้านพ่อมึงสิ นี่มันตอนกลางวัน"
"ตอนกลางวันไม่ได้หมายความว่าดูท้องฟ้าไม่ได้"
"มึงจะมาโรแมนติกห่าอะไรตอนนี้วะ"
"ตะวันกำลังเจิดจ้า เมฆหนาไม่บาง ช่างเป็นอะไรที่รื่นรมย์ยิ่งนัก"
"ร้อนจะตายห่า มึงยังมีหน้าทำอารมณ์รื่นอีก ไอ้สัตว์"
"โอ้ว่าตะวันเจ้าเอ๋ย ไหนเลยตอนนี้เจ้าจึงไม่ลับขอบฟ้า ครั้นเมื่อพอถึงเวลา แล้วเจ้าหนีข้าไปไหน"
"มึงจีบกู ? ไอ้ ... ตอนนี้เนี่ยนะ"
"เวลาไม่สำคัญ อันสิ่งสำคัญนั้นคือรัก"
"ขอกระโถน"
"ไยเจ้าไม่มองดูตะขาบนั้นบ้าง นวลนางเห็นหรือไม่ ดูที่ขาอันเป็นคู่นั่นไซร้ เดินไปเป็นคู่เหมือนสองเรา"
"มึงไปเล่นทอล์คโชว์เถอะ กูขำตายห่าแล้ว"
"ต้นไม้สูงใหญ่ เปรียบดั่งใจของเราที่ยั่งยืนเคียงคู่"
"พอพอ กูจะทำการบ้าน"
"การบ้านส่งครูไม่ส่งช่างประไร แต่การบ้านส่งใจส่งไปให้ตรงเวลา"
"ไอ้สัตว์ ขนาดการบ้านมึงยังเอานะ"
"สัตว์โดยทั่วอยู่เคียงคู่ ไฉนเราไม่อยู่เป็นคู่เคียงกันเช่นนั้นเล่า"
"นั่นมันสัตว์ ไม่ใช่คน"
"หากแม้ไม่ใช่คน ข้าจะขอไม่เป็นคนตามรักเจ้าทุกชาติไป"
"มึงอยากโดนไม้บรรทัดมั้ย"
"ไม้บรรทัดหักไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่อกหักนี้ไซร้เจ็บใจยิ่งนัก"
"อ๋อ แสดงว่าต้องการรองเท้า"
"รองเท้าอยู่คู่เจ้าของ เช่นข้าที่อยู่คู่ผู้หมายปอง"
"แม่ง น้ำแถวนี้เน่าหมดแล้ว"
"กลิ่นใดใดไม่มี เพราะโลกนี้มีแต่สองคนข้าเจ้า"
"โอเค ให้กูพูดอะไร มึงถึงจะหยุดโปรยน้ำลายค่า BOD สูงของมึงใส่กูเสียที"
"รัก"

...

"รัก"
"เฮ้ย มึงจบง่ายๆ อย่างนี้เรอะั"
"เออสิวะ กูรำคาญ"
"กูอุตส่าห์งัดเอาวิชาของปู่ที่ยัดไว้ใต้เตียงกูตั้งแต่ตอนแกมีชีวิตอยู่เลยนะโว้ย"
"ย่ามึงนี่ น่าสงสารนะ"

...

"คราวนี้เอาจริงๆ แกเห็นอะไรข้างนอกมั้ย"
"ไม่"
"กูก็ไม่เห็น"