๐๑๕ | หน้ากาก

เริ่มขี้เกียจเขียนแล้วครับ หลังจากตอนแรกบ้าพลังเขียนติดกันเป็นพรืดๆ

อ่า ... ปิดเทอมของผมค่อนข้างน่าเบื่อแฮะ
วันหนึ่งๆผมขาดสิ่งที่จะทำไปหลายอย่างมากทีเดียว
ที่เหลืออยู่ก็แค่นั่งอยู่หน้าจอคอม และหน้าแผ่นกระดาษที่เย็บรวมกันเป็นหนังสือ
นอกนั้นก็หมดอาลัยตายอยากแล้วครับ

วันนี้ผมก็ไม่รู้จะเขียนอะไรลงบล็อกแห่งนี้ดี
นอกจากเรื่องเดิมๆซ้ำซาก ที่เวียนวนอยู่ในสิ่งที่บรรจุไว้ในศีรษะของผมอย่างไม่จบไม่สิ้น

เอาล่ะครับ ผมจะพูดเรื่องหน้ากากดีกว่า

คนหนึ่งคนมีหน้ากากได้หลายหน้ากากครับ
ยิ่งเขามีอำนาจในตัวเองมากเท่าไหร่ เขาก็จะยิ่งมีหน้ากากน้อยลงเท่านั้น
ผม เป็นคนหนึ่งที่เลือกและไม่เลือกหน้ากากอย่างละเอียดรอบคอบ
หน้ากากที่ผมคิดว่าเหมาะสมกับตัวผม แต่คนอื่นไม่เห็นด้วย
เขามองหน้ากากที่ผมคิดว่าในมุมมองของผมแล้วดี
แต่ผมเอง ก็อาจจะไม่เห็นหน้ากากนั้นอย่างถี่ถ้วนก็ได้

มองขึ้นไปบนท้องฟ้า
ท้องฟ้าก็มีหลายหน้ากาก หน้ากากตามช่วงเวลาและสถานการณ์
ท้องฟ้าก็จะหยิบเลือกหน้ากากมาสำหรับเวลาเช้า เวลาเย็น เวลาเที่ยง บ่าย กลางคืน ในสถานการณ์ที่มีเมฆมาก ฝนตก ลมแรง และอื่นๆอีกมากมาย
ท้องฟ้าโดดเดี่ยวหรือเปล่า ผมไม่รู้
รู้แต่ว่า ถ้าผมเป็นท้องฟ้า ผมคงจะว้าเหว่ใจไม่น้อย ที่ต้องคอยเห็นหน้ากากของคนทั้งที่ดีและไม่ดี เปลี่ยนไปเรื่อยๆอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ในขณะที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้ ไม่ได้เลยนอกจากมองดู

มันไม่ใช่อำนาจของท้องฟ้าที่ต้องคอยสั่งให้ฝนตก ฟ้าร้อง หรือฟ้าผ่า
สิ่งเหล่านั้น มีแล้วแต่กรณีที่อาจจะเกิดหรือไม่อาจเกิดขึ้นหรืออาจจะไม่เกิดขึ้นหรืออาจจะไม่ไม่เกิดขึ้น
นั่นก็เป็นเช่นเดียวกับตัวเรา ที่บางที หน้ากากที่เราหยิบออกมาใส่ อาจจะไม่ได้อยู่ในการควบคุมของเรา

แต่สักพักมันก็จะหายไป เช่นเดียวกับปรากฏการณ์บนท้องฟ้านั่นแหละ

เช่นเดียวกับพายุที่ก่อตัวระหว่างชีวิต ชีวิตที่บอบบางและไร้ค่าของเศษซากสิ่งมีชีวิตในซอกหลืบของดาวเคราะห์สีน้ำเงินแห่งนี้ ของจักรวาลอันกว้างใหญ่ ลึกลับ และมีพลัง