๐๑๓ | ล้มลงหรือไม่

ผมไม่ได้ชอบมองท้องฟ้านักหรอก
แต่ที่ผมชอบพูดถึงมันบ่อยๆ เพราะมันเป็นฉากจบที่ดีของนักบินที่ไร้โชค
จริงๆแล้วข้อความที่ผมพูดเมื่อกี้นี้เป็นเท็จ
แต่บางทีก็เป็นความจริง

ทุกครั้งที่ผมมองขึ้นไปบนท้องฟ้า
ผมจะเห็นมันเปลี่ยนไปทุกครั้ง
เช่นเดียวกับความคิด และมุมมองต่อดวงดาวทั้งมวลที่ละเลงละลานอยู่ในท้องฟ้านั้น หรือถ้าเป็นตอนกลางวัน ก็คือมุมมองต่อดวงอาทิตย์กับก้อนเมฆที่วัดอะไรไม่ได้

มุมมองของดวงดาวมันก็เหมือนกับมุมมองของคนรอบข้างนั่นแหละ
อาจจะดีหรือไม่ดีก็ได้
บางทีดาวบางดวงอาจเจิดจรัสยิ่งกว่าดาวซิริอุส
แต่ฝุ่นหมอกในอวกาศนั่น อาจจะบังมันไว้อย่างไม่ตั้งใจก็ได้

แต่ดวงดาวต่างกับมนุษย์ตรงที่
ดาวมันแอ๊คท่าไม่ได้ว่ะ
ดาวมันเลือกอะไรได้เสียที่ไหน
แต่มนุษย์นี้ กลับเลือกที่ที่ตนอยู่ ตนชอบได้

เมื่อเลือกที่ที่ตนอยู่ได้แล้ว
มุมมองของคนโดยทั่วไปก็จะเปลี่ยน
เช่นเดียวกับมุมมองต่อคนอื่นของตนนั้น
นั่นหมายความว่า ทุกคนจะมองคุณในทางที่เปลี่ยนไป
ทั้งที่คุณอาจจะไม่ตั้งใจให้เขามองอย่างนั้นสักหน่อย

ผมก็เป็นหนึ่งในคนที่เลือกที่ตั้งตัวอยู่ตรงจุดๆหนึ่งในเอกภพสัมพัทธ์ของผมนั้น ผมสมมุติให้เป็นบันได
และเห็นได้ชัดว่ามุมมองของคนที่อยู่รอบข้างผมเปลี่ยนไป
เช่นเดียวกับที่ผมมองคนรอบข้างของผมเปลี่ยนไปเช่นกัน
ยิ่งผมขึ้นไปสูงเท่าไร
ก็ยิ่งเห็นคนรอบข้างของผมที่อยู่ข้างล่างชัดเจนน้อยลงเท่านั้น
และยังเห็นคนที่อยู่ข้างบนผมชัดขึ้นอีกด้วย

เช่นเดียวกัน ถ้าผมอยู่สูงกว่าคนอื่น
คนอื่นก็ต้องเห็นผมชัดเจนน้อยลง เช่นเดียวกับผมที่เห็นพวกเขาชัดน้อยลง
และเช่นเดียวกันอีกครั้ง หากผมอยู่ต่ำกว่าคนอื่น
คนอื่นก็เห็นผมไม่ชัดเช่นเดียวกัน

แต่ก็เท่านั้นแหละครับ
สายตาของคนควรจะถูกควักออกมาเป็นที่สุด
อืมมมม