๐๑๐ | ข้างหน้าต่างและบนถนน

ฉัน
เป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง
ที่คนเกือบทุกคนมองข้าม
ราวกับว่าฉัน
ไม่ได้อยู่ตรงที่ฉันอยู่

กองหนังสือที่ตั้งอยู่นั่น
เป็นเพื่อนของฉันยามเวลาเหงา
ซึ่งช่วงเวลานั้นก็หมายถึงตลอดเวลานั่นแหละ
ฉันยิ้มให้กับมัน
พลางจรดปลายปากกาลงบนกระดาษ
คิดอยากจะมีหนังสือของตนเองสักเล่มบ้าง

ถ้อยคำที่ถ่ายทอดลงบนแผ่นกระดาษสีขาวเปล่าของเธอนั้น เต็มไปด้วยสัญญาณแห่งความสันโดดเดียวดาย
เหมือนกับว่าไม่มีใครเลยบนโลกใบนี้
เหมือนกับว่าเธอไม่เคยได้ยินเสียงใดๆบนโลกใบนี้
นอกเสียจากเสียงใบไม้ที่ไหวปลิว เสียงลมที่ซัดซ่า และแสงอาทิตย์ที่เจนจัด
กับธรรมชาติที่อยู่เป็นเพื่อนเธอ

ผมสังเกตเห็นความจริงของเธอมาได้เมื่อนานมากแล้ว
แววตาที่เศร้าสร้อยและโดดเดี่ยวที่ฉายออกมาจากแว่นตาหนานั้น
ทำให้ผมรู้สึกว่า เธอต้องบอกอะไรบางอย่างเกี่ยวกับหนังสือกับกุญแจนั่นได้แน่

ในเที่ยงวันพฤหัสบดีวันหนึ่ง ผมเห็นเธอนั่งอ่านหนังสืออยู่ใกล้กับหน้าต่างที่เปิดกว้าง เพื่อให้สายลม เสียงอันสดใส และดวงอาทิตย์ได้มีโอกาสกระทบต้องตัวเธอบ้าง
ผมเดินเข้าไปหาเธอ
"สวัสดี เธอชื่ออะไรหรือ"
"ฉัน -- ฉันหรือ ฉัน -- " เธออึกอัก เหมือนกับว่าเธอลืมวิธีพูดไปแล้ว
"เอาล่ะ เธอยังไม่ต้องบอกชื่อเธอของเธอตอนนี้ก็ได้ เรา -- ชื่อต้นกล้า" ผมได้ยินเสียงตัวเองลอดผ่านริมฝีปากที่แห้งผากออกมา
"ฉัน -- ฉันชื่อใบตอง -- " ในที่สุดเธอก็บังคับให้คำพูดเลื่อนผ่านลำคอผ่านริมฝีปากของเธอได้สำเร็จ
"ทำไมเธอไม่อยู่กับเพื่อนมั่งล่ะ" ผมถาม
"ฉันดีใจมากกว่า ถ้าฉันยืนด้วยขาของตนเองได้" เธอตอบกลับด้วยเสียงแผ่วเบา
ผมครุ่นคิด "แต่ถึงเธอจะยืนด้วยขาของตนเองได้ก็จริง แต่เธอก็ยืนได้ไม่มั่นคงนะ"
"ฉันพอใจของฉันอย่างนี้" เธอพูด ตวัดเสียงเล็กน้อย
"เอาเถอะ" ผมพูด "เราดีใจนะ ที่ได้รู้จักแล้วก็คุยกับเธอบ้าง"
เด็กหญิงไม่ตอบ หันหน้าไปทางหน้าต่าง ปล่อยให้สายลมที่อบอุ่นและดูมีพลังกระทบเข้ากับเรือนหน้าอันสวยงามแต่ดูหม่นหมองของเธอ

วันนี้วันศุกร์
ฉันรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น นับตั้งแต่เมื่อวาน
ตัวหนังสือที่ผ่านหน้าฉันไป ดูจะผ่านสมองของเธอไปเฉยๆ
ไม่เหมือนกับใบหน้าของเขาคนนั้น ที่วนเวียนอยู่ในจิตใจอย่างแจ่มชัด
เขาเป็นคนเดียวที่ฉันพูดคุยด้วยตลอดหลายสัปดาห์ที่ผ่านมา
ฉันเริ่มรู้สึกถึงความสุขของการที่มีเพื่อนมนุษย์อยู่ร่วมโลก และสัญญาณแห่งสิ่งมีชีวิตเผ่าพันธุ์เดียวกับเธอแล้ว

เวลากลางวัน เธอเดินอย่างอ้อยอิ่งไปยังโรงอาหาร
ขณะนั้นเอง เธอได้ยินเสียงรถสิบล้อชนกับอะไรบางอย่างเสียงดัง
คนที่อยู่ในบริเวณนั้นท่าทางตกใจและทำอะไรไม่ถูก
เธอวิ่งไปดู ด้วยขาที่อ่อนกำลัง
ราวกับที่เขาพูดไว้ไม่มีผิด

กันชนนั้นทำให้ผมเจ็บมาก
ผมไม่เห็นท้องฟ้า
ไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น

เด็กหญิงฝ่าด่านคนที่มุงดูเข้าไป
แล้วพบว่าเป็นเขา
เขาคนนั้น คนที่พูดคุยกับเธอเมื่อวาน
เธอคุกเข่าลงข้างๆ ร้องไห้
เธอกำลังจะเสียคนๆเดียวที่มีค่าสำหรับเธอไป

ผมบังคับให้ตาลืมขึ้นด้วยความยากลำบาก
ผมเห็นใบหน้าของเด็กหญิงที่นั่งอยู่ข้างหน้าต่างเมื่อวาน
ด้วยอะไรสักอย่างที่ดลใจผมให้ทำเช่นนั้น เช่นเดียวกับที่ดลใจให้ผมจับที่อิฐก้อนนั้น
ผมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอย่างอ่อนแรง
ดึงกุญแจสนิมเขรอะดอกนั้นขึ้นมา แล้วยื่นให้กับเด็กหญิงคนนั้น
ผมกระซิบ "เก็บเอาไว้ ... เก็บมันเอาไว้"
ผมรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่สัมผัสที่มือข้างนั้น
หรือมันเป็นมือแห่งมัจจุราชนะ
ทุกอย่างดำมืด
ผมสลบไป

เธอเห็นมือข้างนั้นที่เปื้อนเลือด
มือที่หยิบกุญแจดอกหนึ่งมาให้
เธอได้ยินคำกระซิบ
แล้วทำตามคำนั้น คำที่ออกมาจากปากเขา
เธอคิด ฉันจะร้องไห้ทำไม
แล้วเช็ดน้ำตาให้ตัวเอง
ลุกขึ้นมา และเดินจากไปในอิริยาบถเดียวกับที่เดินมา
หากแต่เธอรู้สึกว่า แต่ละก้าว ไม่มั่นคงดังเดิม