๐๑๗ | ฟ้ากับน้ำ

ฟ้าก็ยังเป็นฟ้าผืนเดิม
แต่ทำไมมันเปลี่ยนไปทุกวัน

บางคนเห็นว่ามันก็เหมือนกัน
ต่างกันแค่ตามช่วงเวลา

ก็จริง

และไม่จริง

ฟ้าที่มองอาจจะสวยขึ้นหากเราอยู่กับใครคนหนึ่ง
ฟ้าที่มองอาจจะน่าสนใจขึ้นหากมีดาวหางสักดวงหรือซูเปอร์โนวาปรากฏอยู่

ฟ้าของผมวันนี้หม่นหมองเหลือเกิน

ทำไม ?
ทำไมต้องถามว่าทำไม ?

มันไม่ใช่ประเด็น
ผมกำลังคิดว่าที่ผมหม่นหมองเพราะผมเศร้า ?

นี่ผมกำลังฟุ้งซ่านหรือ ?

เครื่องหมายปรัศนีมาจากไหนเยอะแยะ ?

ฟ้าของผมนับวันจะหม่นหมองลงเรื่อยๆ
ความรู้สึกของคนเรามักจะลึกเช่นเดียวกับบ่อน้ำ
ยากที่จะหยั่งถึง

คนเราแต่ละคนตักน้ำได้แค่ถึงระดับหนึ่ง
ไม่ได้รู้จักตัวเองไปเสียหมด

ยิ่งคนภายนอกก็ยิ่งตักน้ำจากบ่อได้ไม่ถึงครึ่ง
จนอาจจะไม่ถึงระดับน้ำ
หรือได้มาแต่น้ำขุ่นๆของคนคนนั้น

น้ำขุ่นของคนส่วนใหญ่มากจะผสมผสานเจอปนสิ่งที่ดูดีในมุมองของเจ้าของบ่อเอาไว้
และยังเจือสิ่งที่ตกลงมาจากคนที่ตักน้ำขึ้นมา
น้ำขุ่นที่ตักขึ้นมาได้มักมีรสชาติที่แปลกแตกต่างกันออกไป
บ้างมีรสขม
บ้างรสหวานฉ่ำ
บ้างรสเปรี้ยว
บ้างรสเค็ม
หากรสชาติเหล่านี้ไม่เป็นที่ต้องใจของผู้ดื่มชิม
ก็ยากที่เข้าถึงน้ำบริสุทธิ์ของคนคนนั้นได้

น้ำบริสุทธิ์ของคนเหล่านั้นไม่จำเป็นต้องหวาน สะอาด
แต่น้ำบริสุทธิ์ในที่นี้คือน้ำที่ปราศจากสิ่งปรุงแต่ง

จิตใจที่ซ่อนไว้หลังหน้ากากของคนเหล่านั้น

บางคนสามารถทำให้น้ำบริเวณผิวน้ำมีรสเดียวกับน้ำบริสุทธิ์ของตนได้

แต่ผมทำไม่ได้