ฉันมองไม่เห็นอะไรเลย
ฉันเคลื่อนไปด้วยความเร็วสูงเท่าแสง
รอบตัวฉันเป็นสีดำ ว่างเปล่า
ฉันเคลื่อนไป
ฉันเริ่มรู้สึกถึงโมเลกุลของแก๊สบางชนิด รู้สึกถึงการที่ฉันเฉียดนิวเคลียสของมันไป
โมเลกุลเริ่มหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ
แล้วฉันก็ชนกับอะไรบางอย่าง ช่วงชีวิตของฉันจบลง
เด็กชายรู้สึกถึงแสงอาทิตย์ที่ส่องสาดเข้ามาโดนใบหน้า รถยนต์ที่เขานั่งอยู่สั่นกระตุกเนื่องจากพื้นถนนขรุขระไร้คุณภาพที่อยู่ใต้ล้อไร้ชื่อไร้ยี่ห้อ
มองออกไปข้างนอก มองเห็นทุ่งทานตะวันเหลืองละไมละลานตา แซมด้วยสีเขียวที่เกิดจากเม็ดรงควัตถุในใบของต้นทานตะวันนั้น เด็กชายหลงรักมันเหมือนกับที่หลงรักเด็กสาวคนหนึ่งที่เขากำลังจะเดินทางไปหา
เธอเปรียบเสมือนหลักยึดเหนี่ยวในจิตใจของเขา กำลังใจที่หลั่งไหลมาไม่ขาดสายจากใจของเธอคนนั้นนั่นเองที่เปรียบเสมือนธารน้ำที่คอยหล่อเลี้ยงจิตใจอันโดดเดี่ยวของเขาให้ชุ่มชื้น
เด็กหญิงหน้าตาสะสวย มองผ่านหน้าต่างห้องนอนของตนไปยังทุ่งทานตะวันที่ดารดาษไปด้วยสีเหลืองของกลีบดอกท่ามกลางสีเขียวสดใสของใบ ตาของเธอเหม่อลอย จิตของเธอลอยล่องไปตามสายลมที่พัดไปบนทุ่งดอกทานตะวัน เธอสัมผัสได้ถึงความสดชื่น ความสดใส และความงามของทุ่งทานตะวันนั้น
พลันรู้สึกถึงความรู้สึกที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อนขณะนั่งมองดูทุ่งดอกทานตะวัน
เธอรู้สึกโหยหาอะไรบางอย่าง ที่กำลังจะขาดหายไป
เด็กชายถือแซนด์วิชไส้ไก่ที่แม่ทำมาให้แต่บ้าน ถึงรสชาติของมันจะไม่เลิศเลอนัก แต่ก็เป็นรสชาติที่เขาลิ้มชิมจนชินชาปาก เขาเคี้ยวแซนด์วิชอย่างสบายอารมณ์ สายตาเหม่อไปยังทุ่งทานตะวันอีกครั้ง
รถยนต์ที่เขานั่งอยู่หยุดลง คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สีแดงที่มีตำแหน่งอยู่ด้านหน้าเขาลุกขึ้นยืน เขาค่อยบรรจงเอากระเป๋าสีดำที่วางอยู่บนชั้นวางกระเป๋าบนรถ ควักกระเป๋าหาเงินเหรียญอย่างร้อนรน แล้วยื่นเหรียญที่ตนหาเจอไปให้คนที่นั่งอยู่หน้าพวงมาลัย
เด็กชายมองดูเหตุการณ์ ความคิดเสาะไปถึงในกระเป๋าของตน จะมีเงินเหรียญเหลือไหมนะ
นั่นไม่ใช่สิ่งที่เด็กชายควรนึกถึงในตอนนี้
แต่เขาคงทราบในไม่ช้า ว่าชายคนที่เพิ่งก้าวขาลงจากรถไปนั้นโชคดีเพียงใด
เธอคงจะไม่เห็นทุ่งทานตะวันนี้ไปอีกหลายปี
พรุ่งนี้เธอคงจะต้องเดินทางไปยังประเทศนิวซีแลนด์แล้ว
เธอมองผ่านหน้าต่างอันเปิดกว้าง บัดนั้นสายตาของเธอไม่ได้เพ่งไปที่ทุ่งทานตะวันสีเหลืองอร่าม ทุ่งทานตะวันที่เธอเห็นจนชินตา
แต่สายตาของเธอกลับจับจ้องไปที่กระถางดอกทานตะวันสีเหลืองสดใส ดอกทานตะวันที่เธอใช้เวลาตลอดหน้าร้อนอันยาวนานนี้ประคบประหงมดูแลมันขึ้นมา
ตั้งใจจะให้มันแก่เขาโดยเฉพาะ
ถ้าหากเขาไม่ --
สายลมอันอบอุ่นและอ่อนโยนพัดอย่างนุ่มนวลผ่านหน้าต่างรถโดยสารที่เปิดกว้าง พลันฉุดวิญญาณของเด็กชายเข้าลงสู่ดินแดนแห่งนิทรารมณ์ ที่ซึ่งมีหน้าเธอแปะอยู่ทุกที่ทั่วไป เกลื่อนกลาดดาษดา
ความสุขหลั่งไหลเข้ามาในตัวของเด็กชาย ความอบอุ่นแผ่ซ่านมาห่อหุ้มจิตใจอันอ่อนล้า จิตใจที่เดียวดายอ้างว้างของเขา
เขาอ้าแขนรับความสุขที่ไหลรินมานั้นอย่างยินดี
ในฝัน เขาจมลงไปบนธารน้ำซึ่งเต็มไปด้วยหน้าของเด็กหญิง
เขาแช่อยู่อย่างนั้น เฝ้ามองเรือนหน้าของหญิงอันเป็นที่รักที่แหวกว่ายไปมาราวกับว่าเป็นกลุ่มมัจฉาชาติที่มีชีวิตชีวา ความสุขยิ่งไหลริน
ฉับพลันราวกับมือมีที่มองไม่เห็น ฉุดร่างของเขาขึ้นจากธารน้ำในอุดมคตินั้น
ทุกสิ่งพลันมืดสนิท
หลังจากหมดเวลาแห่งตะวันอันทอแสงอร่ามอย่างเริงร่า ความมืดก็เข้ามาปกคลุมทุ่งดอกทานตะวันอย่างเงียบสงัด
โสตประสาทของเด็กสาวยินถึงเสียงจิ้งหรีดที่ร้องระงม แต่ใจของเธอนึกกระหวัดถึงเด็กชายอันเป็นที่รัก ป่านนี้ยังไม่มาถึงอีกหรือ
เธอผละประสาทหูของเธอจากที่เพ่งไปยังเสียงจิ้งหรีด สลับไปที่เสียงบานประตูที่เปิดอ้าออกอย่างกะทันหัน
เธอหวังว่าคงเป็นเขา
แต่ไม่ใช่
คนที่เปิดประตูเข้ามาคือแม่ของเธอ
แม่ของเธอไม่ได้มามือเปล่า
แต่นำข่าวของเด็กชายคนที่เธอต้องการพบยิ่งนักมาด้วย
น้ำตาค่อยไหลรินออกมาดวงตาที่ดูบอบบาง ณ ชั่วขณะนั้นเอง
แสงนวลขาวจากหลอดฟลูออเรสเซนต์ที่ติดบนเพดานส่องสว่าง มันค่อยเสียดแทงเข้าไปในช่องว่างระหว่างเปลือกตาของเด็กชาย ง้างเปลือกตาของเด็กชายให้เปิดอ้าออก
ตาของเด็กชายพร่ามัว ผนังห้องสีขาวสะท้อนแสงเจิดจ้า เขาค่อยเปิดเปลือกตาที่หรี่เล็ก ใช้เวลาสักพักกว่าจะเห็นอะไรชัดขึ้น
เขาอยู่ในห้องที่ทาสีขาว ของเกือบทุกสิ่งในห้องเป็นสีเรียบไม่ฉูดฉาด
สายตาของเขากวาดไปทั่วห้อง เขาเห็นผ้าม่านสีเบจปิดหน้าต่างซึ่งมีอยู่บานเดียวในห้องนี้ จับจ้องที่มัน
เขาอยากใช้ขาของเขาพยุงตัวและรับน้ำหนักของตัวเขา พาไปยังผ้าผ่านสีเบจนั่นแล้วกระชากเปิดมันออก
แต่เมื่อเขายื่นขาขวาำพ้นผ้าห่มสีเดียวกับผ้าม่าน เขาก็พบว่ามันไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว
เขามองขาตัวเอง เกิดอะไรขึ้นกับเขา
และเธออยู่ที่ไหน
เด็กหญิงกระชับผ้าพันคอสีน้ำเงินเข้ม
เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง ลมพัดโชยมา
มันไม่ได้ให้ความรู้สึกสดชื่นดังเช่นลมที่พัดผ่านมาจากทุ่งดอกทานตะวัน
ลมหนาวพัดเข้าเสียดแทงท่อนแขน เด็กหญิงไม่รู้สึกหนาวมากนัก เพราะเธอมั่นใจว่าความหนาวที่ท่อนแขนของเธอนั้น มันไม่เท่ากับความหนาวที่เจ้าเกาะกุมหัวใจอันอ้างว้างของเธออยู่ในเวลานั้น
เด็กชายไม่พยายามที่จะเดินไปยังผ้าม่านสีเบจนั่นอีกแล้ว
เขานอนบนเตียง ตาค้าง
เขาไม่สนใจหรอก ว่านี่คือโลกแห่งความจริงหรือความฝัน
เขาสนใจเพียงแต่ว่า โลกแห่งนี้ ไม่มีเธอ
เด็กสาวพ่นลมออกจากปาก พลันเกิดไอน้ำสีขาวพวยพุ่งออกมา
เธอเดินไปตามถนน -- ถนนที่เปล่าเปลี่ยวไร้ผู้คน
ตีสี่แล้ว เธอนอนไม่หลับ
นั่นเป็นเรื่องปกติที่เกี่ยวกับเวลา
แต่ใจของเด็กสาว หาได้คิดเช่นนั้นไม่
เธอนึกกังวลถึงแต่เรื่องเขา
และดอกทานตะวันในกระถางนั้น
ประตูห้องที่ทาสีขาวนั้นเปิดอ้าออก ชายผู้หนึ่งท่าทางเหมือนหมอเดินพาบุคคลสองคนที่เขาจำได้ว่าคือพ่อและแม่ของเขา
ตาของแม่เขาฉายแววว่าเพิ่งร้องไห้คร่ำครวญอย่างหนัก มือของท่านถือผ้าเช็ดหน้าสีชมพูอ่อน ผ้าเช็ดหน้าที่เขาปักลายเป็นรูปพระอาทิตย์
หน้าของพ่อร่างหยาบๆไว้ด้วยแววแห่งความเศร้าสลด เขาเห็นดวงตาของพ่อฉายแววที่ไม่เคยเห็นมาก่อนผ่านแว่นตาที่ทำด้วยเลนส์นูน
พ่อเอามือกอดคอแม่ คอยปลอบประโลมซึ่งกันและกัน ระหว่างฟังคำพูดของชายที่พาพ่อและแม่ของเขาเข้ามา
"ทางเราเสียใจอย่างยิ่งครับ ลูกชายของพวกคุณเพิ่งสิ้นลมเมื่อห้านาทีก่อนนี้เอง"
ดวงตาของแม่เอ่อท้นไปด้วยน้ำตา
เช่นเดียวกับดวงตาของพ่อ แต่ต่างกันตรงที่ว่า เขาไม่เคยเห็นน้ำตาของพ่อเลยสักครั้ง
เขาตะโกน "พ่อ แม่ ผมยังไม่ตาย"
ราวกับว่าอยู่คนละโลกกระนั้น ไม่มีใครได้ยินเสียงที่เปล่งออกมาจากลำคอของเขา
แม้แต่ตัวเขาเอง
เด็กหญิงซบหน้าลงกับผ้าพันคอสีน้ำเงินเข้มนั้น น้ำตาไหลรินอีกครั้ง
หวนนึกถึงวันนี้เมื่อปีก่อน เธอแกะกระดาษห่อของขวัญสีเหลืองลายดอกทานตะวันออกอย่างช้าๆ
และพบผ้าพันคออยู่ในนั้น
เขาพูดกับเธอ "เธอคงจะได้ใช้เร็วๆนี้แล้วล่ะ"
เขาไม่ใช่ไม่มีขา แต่เขาไม่มีอะไรเลย
บัดนี้เขาเป็นเพียงดวงจิต ไร้ตัวตน ไร้รูปร่าง
เขาบังคับให้จิตเขาอยู่อย่างนั้น
ประตูเปิดอ้าออกอีกครั้ง คนที่ก้าวเข้ามาคราวนี้เป็นหญิงสาวที่สวมใส่เครื่องแบบพยาบาล ใบหน้าด้านซ้ายของเธอ มีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่
เธอเดินไป เลิกผ้าม่านออก
เขาเห็นกระถางดอกทานตะวันวางอยู่ที่นั่น
แม่ของเขาพูดด้วยเสียงกระซิบ
"กระถางดอกไม้ที่วางอยู่นอกหน้าต่างนั่น ..."
ใช่ กระถางดอกไม้ที่วางอยู่นอกหน้าต่างนั่น
ต้องเป็นกระถางดอกทานตะวันที่เธอเฝ้าพูดถึงในจดหมายแน่
เขามองไปที่กระถางดอกไม้ที่วางอยู่นอกหน้าต่างนั่น
อยากร้องไห้ ตะโกนดังๆ
แต่ก็เช่นนั้น ไม่มีน้ำตาแม้สักหยด ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาแม้เพียงสักนิด
ฉันเป็นต้นไม้ใหญ่ ฉันอยู่ตรงนี้มานานหลายปีแล้ว
เมื่อวานนี้ หญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งก้าวเข้ามา ในสิ่งก่อสร้างที่เรียกว่าบ้านมนุษย์ซึ่งตั้งอยู่ข้างๆฉัน
ฉันสังเกตผ่านหน้าต่างห้องนอนของเธอ เห็นดวงตาอันแสนอ้างว้างและเดียวดายของเธอฉายอยู่อย่างนั้น
ฉันเฝ้ามองอย่างปวดร้าว ที่ฉันช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย
ฉันบังคับให้ใบของฉันปลิวพัดไป กระทบแก้มอันสดใสของเธอ
เด็กหญิงรู้สึกถึงใบไม้ที่ปลิวเข้ามาแตะใบหน้าเธอ
เธอมองไปตามทิศทางอันน่าจะเป็นที่มาของใบไม้นั้น
ฉับพลันเธอเห็นต้นไม้ขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่
น่าแปลก เธอคิด ทำไมฉันถึงไม่เห็นมันก่อนหน้านี้นะ
ความคิดของเธอ แล่นไปถึงกระถางดอกทานตะวัน
เขาจะได้รับรู้ไหมนะ ว่าเธอส่งอะไรไปให้เขา
เขาจะเห็นกระถางดอกไม้ที่วางอยู่นอกหน้าต่างนั่นไหมนะ
ฉันเห็นเธอวิ่งเอาจดหมายที่เธอนำมาจากตู้ไปรษณีย์หน้าบ้านที่จ่าหน้าถึงเธอมาใต้ร่มใบของฉัน
เธอฉีกซองออกอ่านอย่างร้อนรน
ฉันหวังว่าเธอคงจะดีใจบ้าง หากได้รับข่าวสารจากทางบ้านที่เธอจากมาบ้าง
แต่ไม่เลย ไม่ใช่อย่างนั้นเลยสักนิด
เขาตายแล้ว
ตายแล้ว
คำนี้สะท้อนก้องอยู่ในหัวของเธอ
เธอซบหน้ากับดินที่ปกคลุมด้วยใบไม้
ร้องไห้อย่างควบคุมตัวเองไม่ได้
ฉันมองไปเห็นเธอซบหน้าลงกับพื้นดินตรงรากของฉัน
ฉันมองไปที่ร่างบอบบางนั้นอย่างเศร้าสลด อยากร้องไห้ร่วมกับเธอ
ฉันสละใบบางส่วน บังคับมันให้หล่นโปรยไปปลอบประโลมร่างเด็กสาว
นั่นอาจไม่ช่วยอะไรเธอนัก แต่ฉันก็ทำได้ดีที่สุดเพียงเท่านี้
จิตของเด็กชายล่องลอยไปบนท้องฟ้า
เวลาของเขาใกล้จะหมดลงแล้ว
เขารู้สึกว่างเปล่า สบาย อย่างบอกไม่ถูก
ดวงจิตของเขาแตกสลาย กลางอากาศอย่างนั้น
เขาอ้าแขนรับจุดจบนี้ ราวกับว่ามันเป็นน้ำผึ้งที่หวานที่สุดกระนั้น
ฉันมองไม่เห็นอะไรเลย
ฉันเคลื่อนไปด้วยความเร็วสูงเท่าแสง
รอบตัวฉันเป็นสีดำ ว่างเปล่า
ฉันเคลื่อนไป
ฉันเริ่มรู้สึกถึงโมเลกุลของแก๊สบางชนิด รู้สึกถึงการที่ฉันเฉียดนิวเคลียสของมันไป
โมเลกุลเริ่มหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ
แล้วฉันก็ชนกับอะไรบางอย่าง ช่วงชีวิตของฉันจบลง
เด็กสาวรู้สึกถึงแสงอาทิตย์ที่เข้ามาปะทะใบหน้า
ปลุกเธอและฉุดเธอขึ้นมาจากความมืดมิด
